رقاصه های طناز پاییز

همراه ترانه ی زیبای آسمان

با عشوه های ناب

به آغوش سرد خاک

پناه میبرند

و من

آرامِ آرام

عبور میکنم

چنان آرامم که

رویا هم باورش نمی آید

چُنان سردم که آرزوهایم همه قندیل میبندند

چِنان محوم که خاطرات همه محو میشوند

و آنچنان ساکت ، که حجمم در فضا گم میشود

چنان گُمم که کلاغهای سیاه و بدصدا هم

وجودم را

با صدای مُضحکشان ، ریشخند میگیرند

ولی

ثانیه ها ثانیه میشوند

قرنها ، قرن

و من با زمان همگام ِ همگام

دیگر از ثانیه های قرن آسا خبری نیست

از قرنهای ثانیه آسا هم خبری نیست

گفتم که آرامم

ساکتم

محوم

ولی مرداب نیستم

مَن، مَنم

بدون تو

بدون او

حتی بدون ما

مَن ، مَنـــــــــــــــــــــــــــــــــم