صدای تو

در خلوت شبهای پر درد من ، در آن تاریکی روشن ، تنها صدای توست

که آسان و بی ادعا به ژرفای کالبد خسته من رخنه می کند و تسکینم می دهد ...

در همان باران نیمه شب که بی اختیار در خیابان نگاه او پرسه می زدم

تنها صدای تو بود که مرا می کوچید به سرزمین اشک آلود عشق ...

صدای تو پاک و زلال ، بی واسطه ، از اعماق احساسات پر گدازت

می آید و همه را می خواند به عشق ، تفکر و به نگاههای پر معنا ...

همه می توانند با آن "دانه های تسبیح" صدایت "او" را بخوانند ...

سحرگاهان گریان و خسته از این همه درد ... بهترین مرهم

زخمهای چرکین دل است تنها همین صدای تنهای تو ...

وقتی ناگهان در اوج صدایت خودم را چکاوکی پرشکسته می بینم

که فرود را از یاد برده ام ، باز هم تنها این صدای توست که آرام

چتری می شود برای نجات من ...

خلاصه یادش بخیر آن لحظه که مادرم با صدایت می گریست ...

اکنون او نیست اما تنها این صدای توست که با من است ... یادگار او ...

بالاخره : در تمام غروبهای زندگی ام تنها این صدای توست که مرا به

صبحی روشن نوید داد ...

  یه آسمونه پر از ستاره         ای خدا این آسمون خودش یه رازه               

       آسمون کویر رو ندیدی تا بفهمی      کویرم واسه خودش عالمی داره                  

به روی گونه تابیدی و رفتی

مرا با عشق سنجیدی و رفتی

تمام هستی ام نیلوفری بود

تو هستی مرا چیدی و رفتی

کنار اتظارت تا سحر گاه

شبی همپای پیچک ها نشستم

تو از راه آمدی با ناز و آن وقت

تمنای مرا دیدی و رفتی

شبی از عشق تو با پونه گفتم

دل او هم برای قصه ام سوخت

غم انگیزست توشیداییم را

به چشم خویش فهمیدی و رفتی

چه باید کرد این هم سرنوشتی ست

ولی دل رابه چشمت هدیه کردم

سر راهت که می رفتی تو آن را

به یک پروانه بخشیدی و رفتی

صدایت کردم از ژرفای یک یاس

به لحن آب نمناک باران

نمی دانم شنیدی برنگشتی

و یا این بار نشنیدی و رفتی

نسیم از جاده های دور آمد

نگاهش کردم و چیزی به من گفت

تو هم در انتظار یک بهانه

از این رفتار رنجیدی و رفتی

عجب دریای غمناکی ست این عشق

ببین با سرنوشت من چه ها کرد

تو هم این رنجش خاکستری را

میان یاد پیچیدی و رفتی

تمام غصه هایم مثل باران

فضای خاطرم را شستشو داد

و تو به احترام این تلاطم

فقط یک لحظه باریدی و رفتی

تو را به جان گل سوگند دادم

فقط یک شب نیازم را ببینی

ولی در پاسخ این خواهش من

تو مثل غنچه خندیدی و رفتی

دلم گلدان شب بو های رویا ست

پر است از اطلسی های نگاهت

تو مثل یک گل سرخ وفادار

کنار خانه روییدی و رفتی

تمام بغض هایم مثل یک رنج

شکست و قصه ام در کوچه پیچید

ولی تو از صدای این شکستن

به جای غصه ترسیدی و رفتی

غروب کوچه های بی قراری

حضور روشنی را از تو می خواست

تو یک آن آمدی این روشنی را

بروی کوچه پاشیدی و رفتی

کنار من نشستی تا سپیده

ولی چشمان تو جای دگر بود

نمی دانم چه می گویند گل ها

خدا می داند و نیلوفر و عشق

به من گفتند گل ها تا همیشه

تو از این شهر کوچیدی و رفتی

جنون در امتداد کوچه عشق

مرا تا آسمان با خودش برد

و تو در آخرین بن بست این راه

مرا دیوانه نامیدی و رفتی

شبی گفتی نداری دوست، من را

نمی دانی که من آن شب چه کردم

خوشا بر حال آن چشمی که آن را

به زیبایی پسندیدی و رفتی

هوای آسمان دیده ابریست

پر از تنهایی نمناک هجرت

تو تا بیراهه های بی قراری

دل من را کشانیدی و رفتی

پریشان کردی و شیدا نمودی

تمام جاده های شعر من را

رها کردی شکستی خرد گشتم

تو پایان مرا دیدی و رفتی...

طعم تلخ واقعیت:
بذار یواش شروع کنم. سلام گلم، هم نفسم
آرزوهام راضی شدن، دیگه بهت نمیرسم
گفتم چیا گفتی بهم، گفتی که: "آینده داری
دنیا همش عاشقی نیست، خنده داری، گریه داری."
گفتم که گفتی: "من باشم، به لحظه هات نمیرسی."
به قول دل، شاید دلت گرو باشه پیش کسی!
خلاصه گفتم که چشات، قصد رسیدن نداره
رؤیاها کاله و دسات، خیاله چیدن نداره
گفتم که گفتی زندگیت غصّه داره، سفر داره
هم واسه من، هم واسه تو، با هم بودن خطر داره
گفتم تو گفتی: "رؤیاها، مال شبای شاعراس
شهامتو کسی داره، که شاعر مسافراس
مسافرا اون آدمان، که با حقیقت میمونن
تلخیاشو خوب میچشن، غصّه هاشو خوب میدونن."
گفتم فقط میخوای واست، یه حس محترم باشم
عاشقیمو قایم کنم، تو طالع تو کم باشم!!
گفتم تو گفتی: "میتونیم، یادی کنیم از هم دیگه
اما کسی به اون یکی، لیلی و مجنون نمیگه."
گفتم تو گفتی: "سهممون، از زندگی جدا جداس
حرف تو رو چشم منه، اما اینام دست خداس!"
هرچی که تو گفته بودی، گفتم به دل بی کم و بیش
حال خودم؟ نه راه پس مونده برام، نه راه پیش
این حرفای خودت بوده، از من دیوونه تر دیدی؟!
اصلاً نگفتم اینا رو، خودت دیدی یا شنیدی
دلم که حرفاتو شنید، اوّل که باورش نشد
ولی نه، بهتره بگم، نفهمیدش، سرش نشد
یه جوری مات و غم زده، فقط به دورا خیره شد
رنگ از رخش... نه، نپرید، شکست و مرد و تیره شد..
بلور رؤیاهام ولی، چکید مثه خواب تگرگ
آرزوهام از هم پاشید، رسید ته کوچه مرگ..
راستش ازم چیزی نموند، به جز همین جسم ظریف
خوب میدونی چی میکشه، غریب تو خونه حریف
زیبا باید تنهائی من، این نا مه رو سیا کنم
رسم گذشته ها میگه، باید به تو نگاه کنم
حرفاتو گفتم به خودت، ببینی راستی تو زدی؟!
اصلاً توی ذات تو هست؟! یه همچی چیزی بلدی؟!
اگر تو بیداری بودی، بشین، میادش خبرم
اگر نگفتی بنویس، من میخوام از خواب بپرم
دوست دارم چه توی خواب، چه توی مرگ و بیداری..
فدای یه تار موهات، که تو منو دوست نداری!
مواظب آدما باش، زندگی گرگه زیبا جون
خدای رؤیای منم، هنوز بزرگه زیبا جون...

   مریم حیدر زاده

وقتی 5 ساله بودی، گفتم دوستت دارم... تو از من پرسیدی "یعنی چه؟"
وقتی 15 ساله بودی، گفتم دوستت دارم... تو سرخ شدی... به پایین نگاه کردی و لبخند زدی...
وقتی 20 ساله بودی، گفتم دوستت دارم... سرت را روی شانه هایم گذاشتی و دستانم را گرفتی... میترسیدی من ناپدید شوم...
وقتی 25 ساله بودی، گفتم دوستت دارم... تو صبحانه آماده کردی و روبروی من خوردی و پیشانی مرا بوسیدی و گفتی "بهتر است عجله کنی، داره دیر میشه"
وقتی 30 ساله بودی، گفتم دوستت دارم... گفتی "اگر واقعا عاشق من هستی، لطفا بعد از کار زود به خانه برگرد"
وقتی 40 ساله بودی، گفتم دوستت دارم... همانطور که میز غذاخوری را تمیز میکردی گفتی "باشه عزیزم اما الان وقت کمک کردنت به بچه مان با نظر خودش است"
وقتی 50 ساله بودی، گفتم دوستت دارم... تو صورتت را در هم کشیدی و به من خندیدی...
وقتی 60 ساله بودی، گفتم دوستت دارم... تو به من لبخند زدی...
وقتی *0 ساله بودی، گفتم دوستت دارم... با گیلاسهای پرمان روی صندلی گهواره ای نشستیم... من نامه های عاشقانه تو را که 50 سال پیش برای من فرستادی میخوانم...
با دستهای در دست هم...
وقتی 80 ساله بودی، گفتی دوستم داری...
من به جز گریه چیزی نگفتم...
آن روز باید شادترین روز زندگی من باشد! چون تو به من گفتی که دوستم داری...!!!
لطفاً از کسانی که دوستشان دارید قدردانی کنید... حالا که این شانس را دارید به آنها بگویید که دوستشان دارید...