تو دنیای بزرگ ما هرکی یه سازی میزنه

فرهاد یه کوهو میکنه شیرین دلش رو میشکنه

مجنون تموم عمرشو اسیر لیلی میمونه

لیلی همش از رفتن و جدایی آواز میخونه

زمونه مون زمونه مجنونای قلابیه

به چشم لیلیای شهر لنزای سبز و آبیه

فرهاد کوه کن دیگه نیست شیرین به تلخی میزنه

عاشقی از مد افتاده عهدا یه روزه میشکنه

یکی لیلی یکی مجنون ، یکی خوشحال یکی داغون

یکی فرهاد یکی شیرین ، یکی شاده یکی غمگین

هرکی یه سازی میزنه کی میدونه چاره چیه

قلبا همه سنگی شدن کی میدونه کی به کیه

وقتی یکی واسه دلش تو بارون آواز بخونه

همه بهش میخندن و میگن دیوونه س دیوونه

هرکی واسه یه دلخوشی از صبح تا شب جون میکنه

یه کسی عاشق میشه و یکی دلارو میشکنه

یکی میگه که عاشقی فقط یه قصه س تو کتاب

اون یکی چشم می بنده و عشقشو میبینه تو خواب

یکی لیلی یکی مجنون ، یکی خوشحال یکی داغون

یکی فرهاد یکی شیرین ، یکی شاد یکی غمگین

 مقصدی هست در آنسوی امید

سهم من گم شده از خوشبختی

ثروتم نیست مگر دلتنگی

من جهان گرد ترین مفلس بیدار شبم

بقچه ام پر شده از بوی سفر

و در اندام امیدم جاریست

التهابی که در این جاده ها می کشدم

به کجا می برد این راه مرا

میدانم :

مقصدی هست در آنسوی امید

که در همسایگی حس تعلق سبز است

جویباریست نگاهم جاری

در دل انگیزی دریای خزر

در خلیجی که همه میدانیم

تا ابد فارس ترین خواهد بود

عبدالرضا - م - عاکف

*شعر جاویدم *

مرا در سینه پنهان کن

رهم ده در دل پر مهر و احساست

مرا مگذار تنها ای دلیل را امیدم

بهشتم ، آسمانم ، شعر جاویدم

مرا بگذار تا زنجیری زندان غم باشم 

برایت قصه ها خوانم

به پایت شعر ها ریزم

مرا بگذار تا مستانه در پای تو آویزم

مرا در دیده پنهان کن

که شبها تا سحر ، رویای آن چشم سیه گردم

مرا مگذار تا دور از تو ای هستی ، تبه گردم

ز پایم بند دل مگشا

مرا بگذار تا کاخی برایت از وفا سازم

تو را ار آرزوهایت جدا سازم

ترا با کعبه ی دل آشنا سازم

منم آن مرغک وحشی

قفس مگشا

ز پایم بند دل را برمدار ای آشنای من

مرا مگذار تا عمری اسیر آرزو باشم

سرا پا گفتگو باشم

مران از سینه یادم را

مرا از کف مده آسان

منه امید جاویدم

به اوج عشق من پایان

*هما میر افشار*

 مثل اون موج صبوری که خدا داده به دریا
تو مه ی مثل حقیقیت مهربونی مثل رویا
چقدر تازه و پاکی مث یاسای تو باغچه
مث اون دیوان حافظ که نشسته لب طاقچه
تو مث اون گل سرخی که گذاشتم لای دفتر
مث اون حرفی که ناگفته می مونه دم آخر
تو مثل بارون عشقی روی تنهایی شاعر
تو همون آبی که رسمه بریزن پشت مسافر
مث برق دو تا چشمی توی یه قاب شکسته
مث پرواز واسه قلبی که یکی بالهاشو بسته

مث اون مهمونه خوبی که می آد آخر هفته
مث اون حرفی که از یاد دل و پنجره رفته
مث پاییزی ولیکن پری از گلهای پونه
مث اون قولی که دادی گفتی یادش نمی مونه

تو مث چشمه آبی واسه تشنه تو بیابون
مث یه آشنا تو غربت واسه عاشق مجنون

تو مث یه سرپناهی واسه عابره غریبه
مث چشمای قشنگی که تو حسرت یه سیبه
چشمه چشمای نازت مث اشک من زلاله
مث زندگی رو ابرا بودنت با من محاله

یه روزی بیا تو خوابم بشو شکل یه ستاره
توی خواب دختری که هیچ کس و جز تو نداره

تو یه عمره می درخشی توی قاب عکس خالی
اما من چشمامو دوختم به گلای سرخ قالی
تو مث بادبادک من که یه روز رفت پیش ابرا
بی خبر رفتی و خواستی بمونم تنهای تنها

تو مث دفتر مشقم پر خطای عجیبی
مث شاگردهای اول کمی مغرور و نجیبی
دل تو یه آسمونه دل تنگه من زمینی
می دونم عوض نمی شی تو خودت گفتی همینی
تو مث اون کسی هستی که می ره واسه همیشه
التماسش می کنی که بمون و می گه نمی شه

مث یه تولدی تو مثل تقدیر مث قسمت
مث الماسی که هیچ کس واسه اون نذاشته قیمت
مث نذر بچه هایی مث التماس گلدون
مث ابتدای راهی مث آیینه مث شمعدون

مثه قصه های زیبا پری از خوابای رنگی
حیف که پیشم نمونن چشای به این قشنگی

پر نازی مث لیلی پر شعری مث نیما
دیدن تو رنگ مهر رفتن تو رنگ یلدا
بیا مث اون کسی شو که یه شب قصد سفر کرد
دید یارش داره می میره موندش و صرفنظر کرد

مریم حیدر زاده